คำพูดแรกของเราทั้งสอง ทันทีที่ระลึกถึงชาติเก่าได้น่ะหรือ?
"...แต่งงานกันนะ" - อู๋เฟยหลง บุตรประมุขพรรคมารวัยแปดขวบ
"อื้อ" - หลงเหม่ยหลิง บุตรประมุขพรรคหยกขาว วัยเจ็ดขวบ
- ท่านเป็นเจ้าบ่าว ข้าเป็นเจ้าสาว พรรคเราเป็นอริ -
หนทางครองรักทางเดียวคือการสืบทอดตำแหน่งประมุขพรรค ล้มล้างกฎเก่าด้วยน้ำมือตนเอง
แต่เดี๊ยวก่อนเขาดันเป็นเด็กขี้โรค ส่วนเธอก็ดันมาอยู่ในร่างที่มีหัวสมองขี้เลื่อย
...บิดามารดาส่ายหน้าหวังให้คนอื่นรับช่วงต่อ อา เรื่องยุ่งเสียแล้วซี...
อู๋เฟยหลง มีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่ง ชื่อของเพื่อนคนนั้นคือ หลงเหม่ยหลิง
เธอและเขาเป็นตัวป่วนประจำห้อง แต่พอขึ้นมหาลัยด้วยเวลาที่ไม่ตรงกัน และความที่ไม่รู้ใจตัวเองทำให้ห่างกันไป
สิบปีผ่านไป อู๋เฟยหลง ป่วยด้วยโรคร้าย ส่วนหลงเหม่ยหลิงก็ได้หมั้นและกำลังจะแต่งงานกับแฟนหนุ่มในอีกไม่กี่เดือน
คราที่เฟยหลงรู้ตัวว่าตนเองรักเหม่ยหลิง คือในตอนที่เขาไม่สามารถหายใจได้โดยปราศจากท่อช่วยหายใจ
คราที่เหม่ยหลิงรู้ตัวว่าตนเองรักเฟยหลง คือในตอนที่สูญเสียเขาไปตลอดกาล จ้องมองเขาที่นอนแน่นิ่งดั่งหลับชั่วครู่
ความสูญเสียครั้งนี้ ทำให้พวกเขานอกจากจะรู้หัวใจของตนเอง ยังทำให้พวกเขายึดมั่นในรักต่ออีกฝ่าย
เวลาไม่เคยเดินถอยหลัง โอกาสก็เช่นกัน และคราวนี้ แม้จะเป็นชาติกำเนิด โรคร้าย หรือขวากหนามใดที่กีดกั้น
เขาและเธอจะเคียงข้างกันและกันฝ่าฝัน ร่วมทุกข์ร่วมสุขจนกว่าลมหายใจนี้จะหาไม่
"แม้เจ้าจะเป็นบุตรของประมุขพรรคมาร แม้ข้าจะเป็นบุตรของประมุขพรรคธรรมะ
แม้เส้นทางในยุทธจักรของเราจะมิมีทางทาบทับหรือร่วมทางกันได้
หากใจเรายึดมั่นในรัก ก็มิมีสิ่งใดที่จะแยกเราจากกันได้อีกต่อไป"
คุยกับคนเขียน. เรื่องนี้แน่นอนแต่งขึ้นเพราะดูอนิเมเรื่องหนึ่งเกี่ยวกับรักๆ
เป็นรักราบเรียบแต่ก็รู้สึกประทับใจ คือมันเรียบแต่รู้สึกได้ว่าพวกเขารักกันด้วยการกระทำที่ทำให้อีกฝ่าย
รู้สึกว่า ดีใจเลยน๊าาา ถ้ามีใครสักคนรักที่เราเป็นเรา คอยให้กำลังใจ และอยู่ข้างๆเราทั้งตอนที่ดีที่สุดและแย่ที่สุด
ตัวเอกของเราทั้งสองก็จะพยายามถ่ายทอดความรู้สึกของคำว่ารัก ไม่ใช่รักฉาบฉวยอย่างที่เพราะพระเอกหล่อนางเอกสวย
แต่เพราะพวกเขารู้ว่าพวกเขาขาดกันไม่ได้ พวกเขาเข้าใจความรู้สึกสูญเสียอีกฝ่ายไป และจะไม่ให้เกิดขึ้นอีก
อะไรคือความรักสำหรับทั้ง เฟยหลง และ เหม่ยหลิง มาอ่านและติดตามไปด้วยกันค่ะ ^^
ความคิดเห็น